Söz Sanatları - 2

Sarmaşık kavak ağacına, “Sana tutunabilir miyim?” diye sordu.

Gel benim sarı tamburam
Sen niçin inlersin
İçim oyuk, derdim büyük
Ben onun için inlerim

Keklik işte o zaman geldi dile
— Hani siz pek süratli koşardınız
Nasıl tutuldunuz, ne oldu bacaklarınız
Gülüyordu ama kendine gelmişti sıra
Biraz fazla güveniyordu kanatlarına
Hesaba katmamıştı atmacayı

İnat olsun diye yeşereceğim
Kuru taş üstüne atsalar bile
Özümde yaşama gücü, kökümde kuvvet
Yeşilin en güzeli yapraklarımda
Egemenliğimi tanıyacağım
Beni kötü gören cümle otlara

(Ahmet Tufan Şentürk)

Kapalı duran penceremden
Odama giren sabah güneşi
Günaydın, diyor

Bülbülü altın kafese koymuşlar, “Ah vatanım!” demiş.

Adamın bir atı, bir de eşeği varmış. Ne zaman yola çıkacak olsa bütün yükü eşeğin sırtına yüklermiş. Ahırdaki inek dahi, “Zavallıcık!” diyerek eşeğe acırmış. Bir gün eşek hastalanmış. Ata, “Ne olursun şu yükün birazını bugünlük sen al!” demiş. Almazsan, altında ezilip öleceğim.” At, yakınıp durmamasını söylemiş eşeğe. Eşek, boynunu büküp yola devam etmiş. Biraz sonra da dediği gibi yükün altında ezilerek ölmüş. Eşeğin sahibi, “Aman Tanrım!” deyip pişmanlık duysa da iş işten geçmiş. Adam bu defa da bütün yükü ata yüklemiş. Üstelik eşeğin ölüsünü de atın sırtına koymuş. At, “Kötü davranışımın cezasını çekiyorum işte!” diye inlemiş. “Yükün yarısını taşıyacaktım; hepsini taşıyorum, ölü eşek de fazladan!”

Ben bir kayısı ağacıyım
Yaz olur
Bir kadın silkeler dallarımı
Bir çocuk yerde bağırır, güler
Bense hoşnut olurum

Gördü bal arısını sivrisinek
Dedi ona böyle övünerek
Var mı benden güzeli