Ana Duygu - Ana Düşünce - 1

Çok hastalanmıştı. Onu ziyarete gelen bir tanıdığı hem uzun süre oturmuş hem de çok konuşarak canını sıkmıştı. Adam, susmak bilmiyordu. Bir de damdan düşer gibi sordu: “Eee dostum, bir vasiyetin var mı?” Hasta, “Var.” dedi. “Eğer hasta ziyaretine gidersen bu kadar fazla oturma, bu kadar çok konuşma!”

(1) Gereksiz ve uzun telefon konuşmaları zamanı boşa geçirmemize neden oluyor. (2) Telefonu elimize alıp konuşmaya başladığımızda zamanın nasıl geçtiğini anlamıyoruz. (3) Ancak faturalar geldiği zaman ne kadar çok konuştuğumuzun farkına varıyoruz. (4) Belki sonradan pişmanlık duyuyoruz ama iş işten geçiyor.

(1) İnsan, yaşamını başkalarıyla birlikte sürdürmek zorundadır. (2) Çünkü hiç kimse, tüm ihtiyaçlarını tek başına karşılayamaz. (3) Herkes yaşamak için iş bölümü yapmaya, paylaşmaya ve yardımlaşmaya mecburdur. (4) Çiftçi, kasap, fırıncı, öğretmen, terzi, doktor vb. meslek sahipleri bir ürünü ya da bir hizmeti paylaşarak toplumsal hayatın devamlılığı için iş bölümü yaparlar.

Hayatta hiçbir zaman en iyisine sahip olamayız. Çünkü karşımıza hep bizden daha çoğuna sahip olanlar çıkacaktır. Bu yüzden elimizdekilerin değerini bilmeli ve onlarla yetinmeyi öğrenmeliyiz. Az şey midir hayatta sağlığa ve huzura sahip olmak. Başkasının sahip olduklarına bakıp üzülmek yerine, sahip olduklarımızla mutlu olmanın keyfini yaşamalıyız.

Her sabah yeniden uyanmak
Yeniden görmek güneşi
Ve çiçeklerin kokusu
Kuşların sesi
“Merhaba kardeşlerim!” demek
Ne güzel

Bir kadının bir tavuğu varmış. Tavuk her gün bir tane yumurtlarmış. Kadın, “Hele arpasını artırayım, günde iki yumurta alırım!” demiş, arpayı artırmış. Tavuk o kadar semizlemiş ki günde bir tane bile yumurtlayamaz olmuş.

İki kurbağa, bir gölde otururlarmış. Yaz gelince göl kurumuş, orayı bırakıp başka bir yer aramak zorunda kalmışlar. Gitmişler, gitmişler, önlerine derin bir kuyu çıkmış. Biri, “Gel kardeş, seninle şu kuyuya inelim.” demiş. Diğeri razı olmamış. “Ya bu kuyu da kurursa bir daha nasıl çıkarız?” demiş.

Ormanlar bizim değil, orada yaşayan küçük büyük pek çok canlının evidir. Bizler aslında zaman zaman bu canlıların evine konuk oluyoruz. Ancak orada nasıl davranacağımızı bilmiyoruz. Belki de biliyoruz ama umursamıyoruz. Yiyoruz, içiyoruz, atıklarımızı da ormanda bırakıp dönüyoruz. Dilleri olsaydı acaba o güzelim ağaçlar, böcekler, sincaplar neler söylerdi bize?

Çocukluğum, çocukluğum,
Gözümde tüten memleket.
Artık bana sonsuz hasret,
Sonsuz keder çocukluğum!