Edebi Sanatlar - İmge - 1

Sular kesildi çeşmelerden,
Nerden dolacak bu tas nerden?

 Bu hayalde uyur Bursa her gece.
Her şafak onunla uyanır, güler

Kırmızı pabuçlar, ayağa düşmesin diye 
Bir kadının elinde girdi bu eve 

Sevda başımda ateş, gurbet içimde düğüm
Yangından çıkan eşya gibi kırık döküğüm 

Çocuklar düzyazı olmasın diye 
anneler var
 

Anneler nar
çocuklar dağılmasın diye
 

Anneler büyümez ki çocuklar kadar 
Anneler şiir

Koparmış ipini eski kayıklar gibi yüzer
Kışın, sabaha karşı rüzgârda tahta cumbalar
Ve bir saç mangalın küllerinde
Uyanır uykudan büyük İstanbul’um

büyü’sün yaz
ben hep yollar düşledim 
derin yollarda yürürken 

“Namık Kemal Sahaflar Çarşısı’ndan geçerken bir 
dostu yolunu çevirir: “-Sen yazılarında konuşmalarında Osmanlı imparatorluğu için hep “Batıyor, 
yıkılıyor, ölüyor” gibi laflar ediyorsun. Ama ne battığı 
ne yıkıldığı var, yaşayıp gidiyor işte. Bu telaşını anlamıyorum kuzum, der. Namık Kemal şöyle yanıtlar 
dostunu:
- Ah benim dostum, sen koca imparatorluğun 
ölümünü oduncu Ahmet Efendi’nin ölümü mü sanıyorsun; bir iki saat içinde hastalansın ve ölsün ve 
gömülsün. Beş yüz senelik bir imparatorluğun hastalığı elli, ölümü elli, cenazesinin kaldırılması elli sene 
sürer. Sen de yüz elli sene sonra bu imparatorluğu 
ortada bulamazsın.” 

Minnet Hüdâ’ya devlet-i dünya fena bulur 
Baki kalur sahîfe-i âlemde adımız
 

Baki
 

(Allah’a şükür, dünyanın refah ve saadeti sona erer. 
Bizim adımız âlemin sahifesinde kalır.)